Wykwit

Anna Świrszczyńska czuła silną więź z naturą. Od dzieciństwa spędzała wakacje na wsi. Często wyjeżdżała na wycieczki w podkrakowskie okolice. Miała zwyczaj przywozić z tych wypraw bukiety kwiatów, które potem zasuszała. Owijała je w kawałek gazety, spinała spinaczem i dodawała karteczkę z opisem miejsca i datą.

fot. Alina Żemojdzin

Świrszczyńska poszukiwała innego modelu życia niż powszechnie przyjęty w czasach PRL. W swojej poezji szuka afirmacji kobiecości, bycia kobietą na własnych zasadach. Dotyka także tabu kobiecości i starości, stawiania równości między seksualnością kobiet a ich wiekiem reprodukcyjnym. Afirmując cielesność w każdym jej wymiarze, jak np. w wierszu "Dytyramb kobiety szczęśliwej" chce pełni, a nawet przesytu. Chce całego życia. Od początku do końca.

Wykwit to najwspanialszy przejaw czegoś, np. twórczości literackiej, plastycznej, a też np. organizm roślinny pojawiający się na butwiejących resztkach roślinnych, na mchach, drewnie i korze drzew.

fot. Kacper Buńkowski